برهان خبر- برای درک بهتر و بیشتر مطلب گسست دو نسل محور تحقیق این گزارش قرار داده شد تا بتوان اطلاعات و آمار شفاف تر باشد؛ دو نسل مورد نظر نسل دهه 50 و 70 هستند که با اینکه شاید به نظر تفاوت های زیادی ندارند اما در برخی از موضوعات که "دین و دینداری" است، با دیدگاههای مختلفی طرح موضوع می‌کنند.
جامعه شناسان و محققان بارها به دلایل مختلف این دو دهه را از زوایای مختلف به ویژه موضوع دینداری تحلیل و برسی کردند و به این نتیجه رسیده اند که شاید یکی از دلایل این اختلاف به یک کلمه برسد؛ "تجربه".

آنها در توضیح بیشتر گفته اند که نسل دهه پنجاه موضوعاتی را تجربه کرده اند که نه تنها نسل دهه 70 حتی نسل های بعدی هم درکی از آن ندارند آن هم موضوع انقلاب و جنگ است؛ نسل درگیر با این تجربه به دلیل پشت سرگذاشتن شرایط آن دوران، یک باور و اعتقاداتی دارد که همه آنها را تا به امروز به عنوان یک ارزش و حتی الگو با خود همراه کرده است و حالا انتظار دارد نسل دهه 70 که می توانند فرزندان انها باشند آن اعتقادات و باورها را مانند آنها خیلی سهل و آسان بپذیرند اما نکته اینجاست که نسل دهه 70 و حتی 80 به مثابه دهه 50 هر موضوعی را به راحتی نمی پذیرد و تا خود به آن باور نداشته باشد و آن را تجربه نکرده باشد، نمی پذیرد و اینجاست که همان گسست نسلی شکل می گیرد اما به دلیل سبک زندگی در هر خانواده ممکن است که این گسست یا شکاف شکل مخصوص خود را داشته باشد.
برخی این گسست و تغییر تفکرات نسل جوان را برگرفته از توسعه فضای مجازی و ورود آنها به یک دنیای متفاوت را می دانند و اینجاست که پای غرب و تفاوت های فرهنگی و ساختارهای اجتماعی و حتی مبادلات سیاسی و اقتصادی هم به میان کشیده می شود و ابعاد این گسست را بیشتر می کند اما آنچه غیر قابل انکار است، تفاوتی است که باید به آن توجه شود.

جبار رحمانی، انسان شناس و استاد دانشگاه می گوید: دین متناسب با شرایط زندگی مان تغییر می کند یعنی ممکن است در یک برهه از زمان به یک چیز باور داشته باشیم و آن را اجرا کنیم اما با تغییرات اجتماعی و سبک زندگی همه باورها تغییر کند و به سمت دیگری برود.

او با اشاره به اینکه عملا ما در تاریخ دائم با پیدایش ادیان جدید و فرقه و سبک های دینداری جدید مواجهیم، می افزاید: در طول تاریخ چند هزار ساله مفسران زیادی آمدند و رفتند و هر کدام هم تعریف جدیدی از دین ارائه دادند و تلاش می کردند که آنچه بیان می کنند منطبق با شرایط زمانی باشد.
او این را هم اضافه می کند که عده ای هم بودند که چنین تحلیلی نداشتند و همان تعاریف گذشته را بازتعریف می کردند و معتقد بودند باید بدون هیچ قید و شرطی مردم آن را بپذیرند.

رحمانی ادامه داد: اما نکته ای که به آن توجه نشد این است که ما چه بخواهیم چه نخواهیم شرایط زندگی مان تغییر می دهند و این تغییر در همه چیز تاثیر می گذارد و برعکس هر تحولی روی زندگی انسان ها بازخورد خودش را دارد از این رو نمی توان به قاعده ای غیر از این فکر کرد.
این انسان شناس تاکید می کند این تغییرات به معنای از دست دادن دین و رهایی از پایبندی به اعتقادات نیست اما بهترین روش برای حفظ دین و مناسبات آن پذیرش تغییرات سبک زندگی و به روز کردن تفکرات و اعتقادات دینی است 

این استاد دانشگاه برای اینکه تصویر واضح تری از آنچه اتفاق افتاده نشان دهد ایران را مثال می زند و می گوید: دین داری در ایران چند تعریف دارد، یک دین سنتی بر پایه روحانیت یا دین آخوندی که از روز اول بوده و هم علمای درجه یک که در حوزه بودن آن را تعریف و تبلیغ کردند هم یک روضه‌خوان در یک مسجد یک محله که شاید تحصیلات حوزوی نداشته باشد و سالها به این شکل ادامه داشته اما با تغییرات و تحولات اجتماعی آن تعریف ها و تبلیغ ها نیاز به بازنگری و تعاریف جدید دارد زیرا جامعه موضوعاتی که درکی از آن ندارد و با سبک زندگی آن متناسب نیست را به راحتی نمی پذیرد. 

رحمانی معتقد است: همه این موضوعاتی که مطرح شد به یک اهرم اصلی وصل هستند و آن هم فرد یا افرادی است که وظیفه تبلیغ و ترویج دین را دارد، این افراد یا همان روحانیون باید با شناخت کافی از جامعه به ویژه نسل جوان شیوه جدیدی را برای آشنایی آنها با دین و باورهای دینی پیدا کنند.