پست های انتصابی قصه پر غصه ای در ورزش

به گزارش برهان خبر، کدام مسئول را می شناسید که برای ماندن در پست خود تلاش نکند؟ پست های انتصابی جای خود که قصه پر غصه ای است و مردم ما از دست این مدیران نالایق غصبی و انتصابی چه ها که نکشیده اند. اتفاقا هرچقدر طرف نالایق تر است بیشتر برای بقا دست و پا می زند ولی مبحث ما در باب مدیران انتخابی است.

در ورزش هردو بخش را داریم. روسای فدراسیونهایی که در چرخه انتخابی قرار دارند و معاونین وزیر و مدیران ستادی و مدیران کل استان و شهرستان که جزو منسوبین هستند.از ابتدای دولت سیزدهم بسیاری از مدیران استانی و شهرستانی ورزش تغییر کرده اند و طبیعی است که این منسوبین منتظر موج تغییرات در دولت چهاردهم باشند.

براساس بازدید میدانی که همین دو هفته گذشته از چند استان کشور داشتیم حال و روز ورزش را در بسیاری از نقاط دور و نزدیک تاسف بار دیدیم و اگر هم در جایی هنوز چرخ ورزش استان درست و خوب می چرخد بواسطه حس وظیفه شناسی مدیر آن مجموعه است که منتظر و نگران تغییرات نیست و تا لحظه آخر کارش را انجام می دهد. کاش وزیر ورزش یک بخشنامه کند و از تمام مدیران استانی بخواهد که با قدرت، برنامه های خود را به پیش ببرند و نگران تغییرات هم نباشند.

این آفت بزرگی است که در تغییرات دولت ها به جان ورزش می افتد و جرات و جسارت و ریسک را از مدیران می گیرد. البته مدیری که اهل ریسک باشد مثل علی جوادی مدیر کل تهران شجاعانه کار خودش را می کند چرا که به کاری که انجام می دهد، اعتقاد دارد. اما روسای فدراسیون ها حکایت دیگری دارند. آنها در چرخه دموکراتیک انتخاباتی قرار گرفته و اینجا بحث رقابت است. رقابت هر 4 سال یکبار بین گروه حاکم و یکی دو گروه خارج از تشکیلات هر فدراسیون بوجود می آید و طبیعتا در بازار رقابت انتخاباتی برخی موارد مطرح می شود که در زمره، ذات انتخابات است.

چه خوب است وقتی یک نفر در انتخابات فدراسیونی برنده می شود، بقیه به رای مجمع احترام بگذارند و دست به دست هم بدهند تا ورزش نجات پیدا کند. اما انتخابات فدراسیون فوتبال برای ورزش ما فراتر از انتخاب یک رئیس فدراسیون است! چرا که در گذشته داشتیم معاون رئیس جمهوری که همزمان رئیس سازمان تربیت بدنی هم بود و برای ریاست فدراسیون فوتبال هم اعلام نامزدی کرد ولی قانون اجازه نداد! بنابراین اهمیت فوق العاده ای دارد.

بدون شک هر فردی هم که انتخاب شود منتقدین و مخالفینی دارد و البته موافقینی که وفادار به شخص منتخب هستند. همانها که الان از محمد دادکان و صفایی فراهانی تعریف و تمجید می کنند در همان دوران هم اگر منافع شان تامین نمی شد انتقاد می کردند. متاسفانه با نزدیک شدن به 11 اسفندماه، زمان انتخابات فدراسیون فوتبال شاهد حملات کم سابقه ای علیه مهدی تاج رئیس فدراسیون فوتبال هستیم، درحالی‌که هنوز مشخص نیست که وی کاندیدای ریاست می شود یا نه شاهد هجمه ها و تخریب و پرده دری به اسم انتقاد در فضای مجازی و برخی رسانه ها علیه تاج هستیم.

تاج موفق ترین رئیس فدراسیون نبوده است ولی مدیری است از جنس فوتبال که سال‌های سال از زمین ها فوتبال شروع کرده و مدیر باشگاه بوده و وارد چرخه مدیریت فوتبال شده تا رسیده به ریاست فدراسیون فوتبال. اگر بخواهیم چند نفر را به عنوان کاندیدای فدراسیون معرفی کنیم تاج هم یکی از آنهاست به رغم همه انتقاداتی که بر او وارد است. انتقاد را اگر از تخریب و منافع شخصی جدا کنیم بهتر نتیجه گیری می کنیم. یکی از انتقادات در مورد تاج، تنها به میدان رفتن اوست. چرا که تمام موارد را رئیس فدراسیون به تنهایی باید پاسخگو باشد؟ زمین چمن، وی ای آر، ضعف های داوری ها و…هر کدام متولی خودش را دارد. آقای تاج چرا دبیرکل شما برای یکبار هم که شده پاسخگو نیست در حالیکه تمام این امور اجرایی به دبیرکل بر می گردد.

چرا رئیس کمیته داوران شما اینقدر منفعل و ضعیف عمل می کند؟ چرا روسای هیات های استانی برای میزبانی مسابقات لیگ در زمین های هموار و خوب تلاش نمی کنند و پاسخگو هم نیستند؟ چرا نواب رئیس فدراسیون فوتبال سکوت می کنند؟ چرا یک سرپرست نام آشنای کاردان برای تیم ملی انتخاب نمی کنید تا جلو بسیاری از این اتفاقات بین سرمربی با رسانه ها را بگیرد؟ به آقای نبی خداوند تندرستی بدهد ولی نایب رئیس که نباید سرپرست تیم ملی باشد. بخصوص با اوضاع فعلی که آقای نبی دارند برایش این پست بسیار سنگین است. آقای تاج، کاش در همه کمیته ها افرادی مثل حسن زاده ( رئیس کمیته انضباطی) راس کار باشند تا مستقل از هر اعمال نظری بتوانند کار خودشان را به پیش ببرند. اگر بناست رئیس فدراسیون جور ندانم کاری کمیته داوران و کمیته های دیگر را بکشد پس دیگر چه نیازی به وجود آنهاست.

روسای هیات های استانی بعضا فقط در مسافرت ها دیده می شوند در حالیکه آنها رئیس فدراسیون استان خودهستند. الان میرشاد ماجدی چه تفاوتی با شیرازی در استان تهران دارد؟ ماجدی چه باری از روی دوش فوتبال تهران برداشته است؟ چقدر برای میزبانی تیم های تهرانی در لیگ تلاش می کند؟ بنظر می رسد این افراد جایگاه خود را فقط برای روز رای گیری ریاست فدراسیون فدراسیون حفظ می کنند تا سهمی از این خوان گسترده داشته باشند!

در مدارس و دکان های فوتبال استان تهران چه می گذرد؟ چرا با چاقو و قمه دنبال داوران می کنند و هزار و یک اتفاق ناخوشایند دیگر؟ اتفاقاتی که گویا به این عالی جنابان ارتباطی ندارد و مهم جایگاهی است که 4 دستی به آن چسبیده اند. متاسفانه در تهران فوتبال متولی درست و حسابی ندارد و دیدیم که با رفتن شیرازی و آمدن ماجدی فضا بدتر شد که بهتر نشد. در باب میزبانی تیم های تهرانی هم هیات فوتبال انگار خود را جدا از این مسائل می داند!حال آنکه در هر حال هیات فوتبال هر استان جوابگوی مسابقاتی در این سطح باید باشد.

این بحث را بعدا ادامه می دهیم! برای انتخابات فدراسبون فوتبال بیش از 84 نفر عضو مجمع هستند و هر کدام از این افراد که رای دهنده هستند دارای شخصیت مستقلی می باشند. یقینا یک نفر هر چقدر هم قوی و پولدار باشد با لابی کردن محال است بتواند رای اعضای مجمع را بگیرد مگر کارنامه داشته باشد.

و بتواند با عملکرد خود نظر مجمع را جلب کند. همین جا برای پایان دادن به اختلافات عهد کنیم هر شخصی که منتخب مجمع شد را حمایت کنیم تا فوتبال ایران به جایگاهی که شایسته اش هست برسد. یادمان باشد فوتبال برای مردم فراتر از یگ ورزش است. ما همه عضوی از این خانواده بزرگ هستیم. با بزرگ نمایی برخی نقاط ضعف راه ورود افراد غیر متخصص را به فوتبال باز نکنيم. ما فضا را در اختیار فرصت طلبانی که برای بالا رفتن از دوش مردم از هر راهی وارد می شوند قرار ندهیم.

اجازه ندهیم که هر غریبه ای به فوتبال بتازد. از بزرگان و اسطوره های فوتبال در برابر برخی هجمه ها دفاع کنیم دفاع به حق چرا که اینجا خانه ماست. با وحود تمام کاستی ها و اختلاف نظرها ما با فوتبال زندگی می کنیم.

منافع ملی خط قرمز ما و رسانه ماست. هر شخصی برآورنده نیازهای ملی فوتبال و منافع ملی باشد کمکش می کنیم و هر جا ضعفی بینیم با تیتر درشت تذکر خواهیم داد ولی آنهاییکه دنبال سهم خواهی هستند و فوتبال را ارثیه خود می دانند نیز مراقب تیغ تیز انتقادات ما و وجدان های بیدار باید باشند.
این نیست که همه بد هستند و فقط ما خوبیم، نخیر! زمان این بزن در روها هم دیگر گذشته است! فضای فوتبال را با دست خودمان گل آلود نکنيم تا دیگران از آن شاه ماهی های درشت صید کنند!