چرا استخرها همیشه قربانی می‌شوند؟

به گزارش برهان خبر، در شرایطی که جامعه بیش از هر زمان دیگری به سلامت جسمی و روانی نیاز دارد، استخرها به عنوان یکی از اصلی‌ترین پایگاه‌های ورزشی، درمانی و تفریحی کشور، پیاپی با تعطیلی‌های مکرر روبه‌رو هستند؛ یک بار به بهانه‌ی کمبود آب و بار دیگر به دلیل کمبود گاز در فصل زمستان. اما آیا واقعاً تنها راه مدیریت بحران‌ها، قربانی کردن سلامت مردم و تعطیلی فضاهای ورزشی است ؟
آیا استخر فقط برای تفریح است؟

این تصور نادرست که استخر تنها مکانی برای خنک شدن یا آفتاب گرفتن است، سال‌هاست به بدنه‌ی تصمیم‌گیری کشور آسیب زده است. در حالی که هزاران نفر، از سالمندان و بیماران گرفته تا کودکان و افراد دارای معلولیت، به طور مرتب از آب‌درمانی و فعالیت‌های ورزشی آبی استفاده می‌کنند. ورزش در آب، درمان بسیاری از دردهای عضلانی، مشکلات مفصلی و بیماری‌های قلبی است. آیا تعطیلی این مراکز، جز افزایش بار هزینه‌های درمانی کشور، نتیجه‌ی دیگری دارد؟

بخش خصوصی، قربانی بی‌پشتوانه
مدیران استخرهای خصوصی در شرایط عادی نیز با چالش‌های سنگینی از جمله هزینه‌های بالای نگهداری، حقوق پرسنل، بیمه، مالیات و تورم و قیمت های دستوری دست‌وپنجه نرم می‌کنند. اما در زمان بحران، نه تنها هیچ بسته حمایتی از سوی دولت یا وزارت ورزش دریافت نمی‌کنند، بلکه به‌سادگی حکم تعطیلی برایشان صادر می‌شود. آیا منطقی است که بار همه بحران‌ها از جیب بخش خصوصی پرداخت شود؟ کجاست آن «حمایت از سرمایه‌گذار» که همواره در شعارها مطرح می‌شود؟

پاک کردن صورت مسئله با تعطیلی
کمبود آب یک واقعیت تلخ و جدی است، اما آیا تعطیلی چند ده استخر، واقعاً تأثیری بر مدیریت منابع آب دارد؟ در حالی که صنایع بزرگ، ساختمان‌سازی‌ها، هدررفت در شبکه لوله‌کشی و مصارف غیرمجاز سهم بسیار بزرگ‌تری دارند، چرا ساده‌ترین راه یعنی بستن استخر را انتخاب می‌کنیم؟ این، نوعی پاک کردن صورت مسئله است نه حل آن.
وزارت ورزش کجاست؟
نقش وزارت ورزش و جوانان در این میان چیست؟ اگر ورزش برای دولت مهم است، چرا هنگام بحران، نخستین گزینه‌ی حذف آن است؟ کجای کار حمایت از سلامت مردم از طریق ورزش، در سیاست‌گذاری‌ها لحاظ شده است؟ هیچ بسته حمایتی مشخص، معافیت مالیاتی یا حتی گفت‌وگوی مستقیم با بخش خصوصی برای مدیریت بحران وجود ندارد.

ورزش را به اولویت تبدیل کنیم، نه قربانی
تعطیلی استخرها، نه تنها مردم را از یک مسیر سالم برای ورزش محروم می‌کند، بلکه ده‌ها هزار شغل وابسته به آن را نیز تهدید می‌کند. از مربیان شنا و نجات غریق تا نیروهای فنی و خدماتی، همه در بلاتکلیفی مطلق قرار می‌گیرند. سلامت جسمی و روانی جامعه نباید همیشه قربانی کم‌کاری مدیریتی یا سیاست‌گذاری‌های ناکارآمد شود .