عبرت گرفتن را باید آموخت

واقع بینی، عبرت گرفتن از حضور در مجامع بین المللی و اجتناب از بزرگنمایی و گم کردن هدف را باید در ورزش آموخت.
با درس گرفتن از فعالیتها و هدایت اصولی ورزشکاران و بهره بردن از نقاط قوت و بر طرف کردن ضعفها و معایب می توان به آینده نگریست.
درخشش تکواندوکاران و کسب مدال‌های خوش رنگ این رشته و عملکرد کشتی گیران و ایجاد روحیه نشاط و شادی مردم را دستاورد بزرگ‌مسابقات پاریس باید برشمرد. متاسفانه در تشریح و تبیین عملکرد کاروان‌اعزامی تا حدی زیادی شاهد بلند پروازی و بزرگنمایی از سوی مسئولان بودیم. طیفی از رسانه ها،به ویژه صدا و سیما هم در این‌مسیر قدم گذاشتند و بجای انعکاس و تحلیل درست وقایع به جایگاه رده بندی کلی ایران پرداختند!! مسئولان وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک هم با‌قیاس مع الفارق با بازیهای گذشته در صدد نشان دادن توفیق شگرف ورزشکاران اعزامی بودند.
اینکه ترکیه و عربستان مدالی کسب نکردند ،یا همسایه‌های شمالی و جنوبی و حتی کشورهای اروپایی پایین دست ایران قرار گرفتند،بیانگر موفقیت ورزش ایران نیست. کسب مدال در کشتی که ورزش اول ما است و بدست آوردن چند مدال در تکواندو گویای توسعه ورزش ایران نیست. نباید پشت این مدال‌ها پنهان شد. اگر مدال‌های کشتی و تکواندو را از لیست خارج کنیم،متوجه می شویم تا چه اندازه از ورزش دنیا عقب افتاده ایم!!
باید به مردم بگوییم که در ورزش‌های تیمی درجا زده ایم.
والیبال،بسکتبال و هندبال به المپیک پاریس نرسیدند. در فوتبال بیش از پنجاه سال غیبت معنا دار داریم. توفیق الفتی در ژیمناستیک و علیپور در سنگ نوردی را نباید به حساب مدیران آن بدانیم. تیم شمشیربازی که در رده چهارم ایستاد چوب بی مبالاتی را خورد. گفته پاکدامن که تیمشان شش ماه مربی نداشت،گواهی بر این مدعا است.
در تیراندازی و وزنه برداری سیر نزولی وحشتناکی داشته ایم. در دوومیدانی حرفی برای گفتن نداریم. قایقرانان ما از امکانات اولیه محروم هستند. در سفرها بجای تاکید به حضور مربیان و ورزشکاران، و انجام هزینه برای رفع مشکلات آنها، لشکر سلم و تور از مسئولان را روانه مسابقات می کنیم. این سفرها که غالبا توریستی و سیاحتی است،مشکل آفرین است و همیشه حواشی متعددی در پی دارد.در همین سفر اخیر اخباری در باره حضور چند مسئول به کشورهای همجوار فرانسه منعکس شد.

بارها در مباحث مدیریتی و تشکیلاتی از حرفهای دهان پرکنی ،همچون آمایش سرزمینی و جملاتی از این دست سخن به میان می آید ، اما در میدان عمل این حرفها به طبل توخالی شباهت بیشتری دارد. برای مثال همه می دانیم که خوزستان مهد کشتی فرنگی است و مازندران و شهر جویبار در کشتی آزاد سرآمد دیگر مناطق هستند. باید پرسید آیا امکانات این دو استان مکفی و برآورنده انتظار است ؟

در هر حال انتظار این است که مسئولان با نشست‌های تخصصی و کارشناسی عملکرد تمام رشته های ورزشی حاضر در پاریس را زیر ذره بین ببرند. دلایل عدم حضور رشته هایی که موفق به کسب سهمیه نشدند ،را بررسی کنند و ببینند چه موضوعاتی باعث نزول تیم‌های والیبال،بسکتبال ،فوتبال و هندبال و غیبت آنها در پاریس شد. اگر این باید و نبایدها و فراز و فرودها را بدرستی تحلیل و واکاوی کردیم و در صدد رفع و رجوع کاستی ها بودیم،در مسیر درستی حرکت کرده ایم.در این شرایط می توانیم نگاهی اصولی به بازیهای آسیایی پیش رو و المپیک بعدی داشته باشیم،وگرنه به بیراهه رفته و اتلاف وقت کرده ایم.